Belfast – stocznia i port
Rzeka Lagan to jest miejsce, w którym rozpoczął się Belfast, to jest miejsce, w którym zbudowano RMS Titanic, to jest miejsce, które kiedyś było największą stocznią na świecie. To tutaj eksportowano do nowych światów słynny na całym świecie len i whiskey. To miejsce pełne historii.
Wielu twierdzi, że historia Belfastu jest stosunkowo niedawna, jednak na długo przed założeniem średniowiecznego zamku, osady z epoki brązu i żelaza były widoczne na okolicznych wzgórzach. Średniowieczny Belfast, będący częścią celtyckiego królestwa Dál Riata od około 500 r. n.e., wyrósł wokół Fordu – piaszczystej przeprawy przez brzeg rzeki Lagan, odsłaniającej się podczas odpływu w pobliżu zbiegu z rzeką Farset. Rozwój piaszczystej ławicy od czasów średniowiecza zachęcał ludzi do osiedlania się w miejscu, które obecnie jest centrum Belfastu.
Położenie Belfastu w najkrótszym punkcie przeprawy przez rzekę Lagan stanowiło idealną bramę do wykorzystania mocy i potencjału rzeki. Wraz z rozwojem Belfastu, rzeka i bagniste tereny musiały zostać okiełznane i przeobrażone, co doprowadziło do setek lat transformacji obszaru nabrzeża.
Z kościołem, zamkiem i prymitywnymi mieszkaniami Belfast zaczął zyskiwać na znaczeniu dopiero na początku XVII wieku, kiedy Arthur Chichester otrzymał zamek Belfast i otaczające go ziemie. Zaczął zakładać miasto i zasiedlić je osadnikami z Anglii i Szkocji. Ranga Belfastu wzrosła w 1613 roku, kiedy to miasto zyskało13-osobowy zarząd, na czele którego stał władca. Od 1783 roku Belfast stał się transatlantyckim portem handlowym. W dużej mierze prowadzone przez kupców miejskich, kolejne rekultywacje doprowadziły do rozwoju doków i nabrzeży. Tworząc sztuczną Wyspę Dargana, stworzono grunt pod budowę stoczni na miejscu, które później stało się Wyspą Królowej. Tam, gdzie kiedyś znajdowały się stare nabrzeża węglowe, obecnie dominuje ogromny kompleks Odysssey i świadczy o rosnącym znaczeniu gospodarki rekreacyjnej i turystycznej miasta. W dole rzeki znajduje się niedawno powstałe centrum Titanic Belfast, przyciągając turystów z całego świata. Ekspozycje i skrupulatnie odrestaurowane elementy – biura rysunkowe Harland & Wolff, pochylnie na której zwodowano „Titanica”, transatlantyk SS Nomadic ze słynnej linii transatlantyckiej White Star i Great Light – wszystkie nadal świadczą o wspaniałym dziedzictwie morskim miasta.
Zabytkowy budynek i siedziba portu w Belfaście znajduje się w City Quays. Można w nim poznać historię portu w Belfaście. Od 1847 roku Biuro Portowe było siedzibą Komisarzy Portu w Belfaście, zaprojektowanym przez inżyniera George’a Smitha. Pierwsza część budynku została otwarta w 1854 roku. Dodatkowa rozbudowa została ukończona w 1895 roku, zaprojektowana przez architekta z Belfastu Williama Henry’ego Lynna.
W XIX wieku Belfast rozpoczął proces industrializacji, który miał radykalnie zmienić jego charakter. Fabryki lnu, przemysł stoczniowy i konstrukcyjny stały się najważniejszymi motorami napędowymi gospodarki. Inwestycje w technologię sprawiły, że Belfast stał się czołowym ośrodkiem produkcji lnu na świecie. Branże te przyczyniły się do rozwoju szeregu innych gałęzi przemysłu, takich jak produkcja chemiczna. Na początku XX wieku w Belfaście pracowało ponad 35 000 osób w przemyśle tekstylnym.
Najbardziej znaną gałęzią przemysłu Belfastu był bez wątpienia przemysł stoczniowy, niezbędny do eksportu wyrobów lnianych na cały świat. Jego znakomite osiągnięcia przyniosły miastu międzynarodowe uznanie. Gdy płytkie wody miasta zostały przekształcone w duży port, miasto zostało przekształcone w siedzibę największej stoczni na świecie. W 1859 roku Edward Harland kupił od Roberta Hicksona stocznię, którą wcześniej zarządzał. Dwa lata później zatrudniła Gustava Wolffa jako swojego wspólnika, a w ciągu następnych dziesięcioleci rozszerzyła swoją działalność, zatrudniając tysiące pracowników. W 1911 roku zwodowany został RMS „Titanic”, jeden z najbardziej rozpoznawalnych statków w dziejach świata. Na wielki sukces gospodarczy miasta składały się przędzalni lnu i stocznie. To właśnie te i cały szereg innych gałęzi przemysłu – maszynowego, transportowego, gorzelniczego, tytoniowego– przyczyniły się do
niezwykłego rozwoju miasta. Ludzie, którzy napływali do Belfastu przez cały XIX wiek, stworzyli tętniące życiem miasto. Belfast stał się miejscem niepodobnym do żadnego innego w Irlandii. W 1808 roku liczył około 25 000 mieszkańców. W roku 1841 liczba ta wzrosła do 70 000; W 1911 roku liczba mieszkańców wzrosła do 385 000 – Belfast był największym miastem w Irlandii i najszybciej rozwijającym się obszarem miejskim na Wyspach Brytyjskich.
Belfast był opisywany jako odpowiednie miejsce do budowy statków już w 1613 roku, ale dopiero przybycie Williama Ritchiego w 1791 roku spowodowało założenie pierwszej stoczni w Belfaście. Przed Harland & Wolff istniało kilkanaście małych stoczni i odlewni budujących statki, od Coates & Young, która zwodowała pierwszy żelazny parowiec w 1838 roku, po Workman Clark, który w pewnym momencie produkował więcej tonażu niż H&W. Z biegiem lat stocznie te zmieniały nazwy i właścicieli, zajmowały się remontami statków lub zamykały swoje stocznie, a to właśnie H&W przetrwało, przejmując albo firmy, albo ich stocznie. W 2003 roku Harland & Wolff zbudował swój ostatni statek, „Anvil Point”.